Job 7

1‘’શું પૃથ્વી પર માણસને સંકટ સહન કરવાનું નથી?
શું તેના દિવસો મજૂરના જેવા નથી?
2આતુરતાથી છાંયડાની રાહ જોનાર ગુલામની જેમ.
અને પોતાના પગારની રાહ જોનાર મજૂરની જેમ,
3તેથી મારે અર્થહીન મહિનાઓ ફોકટ કાઢવા પડે છે;
અને કંટાળાભરેલી રાત્રિઓ મારા માટે ઠરાવેલી છે.

4સૂતી વેળાએ હું વિચારું છું કે,

‘હું ક્યારે ઊઠીશ અને રાત્રી ક્યારે પસાર થશે?’
સૂર્યોદય થતાં સુધી હું આમતેમ પડખાં ફેરવ્યા કરું છું.
5મારું શરીર કીડાઓથી તથા ધૂળના ઢેફાંથી ઢંકાયેલું છે.
મારી ચામડી સૂકાઈને ફાટી ગઈ છે.

6મારા દિવસો વણકરના કાંઠલા કરતા વધુ ઝડપી છે,

અને આશા વિના તેનો અંત આવે છે.
7યાદ રાખજો કે, મારું જીવન માત્ર શ્વાસ છે;
મારી આંખ ફરી કદી સુખ જોનાર નથી.

8જેઓ મને જુએ છે, તેઓ મને ફરી જોશે નહિ;

તું મને દેખતો હોઈશ એટલામાં હું લોપ થઈશ.
9જેમ વાદળાં ઓગળીને અલોપ થઈ જાય છે,
તેમ શેઓલમાં ઊતરનારા ફરી કદી ઉપર આવશે નહિ.
10તે પોતાને ઘરે ફરી કદી આવશે નહિ;
હવે પછી તેનું સ્થાન તેને જાણશે નહિ.

11માટે હું મારું મુખ બંધ નહિ રાખું;

મારો આત્મા સંકટમાં છે તેથી હું બોલીશ;
મારા આત્માની વેદનાને કારણે હું મારું દુ:ખ રડીશ.
12શું હું સમુદ્ર છું કે મહામચ્છ છું કે,
તમે મારો ચોકી-પહેરો રાખો છો?

13જ્યારે હું એમ કહું છું કે, ‘મારી પથારી મને શાંતિ આપશે,

મારો પલંગ મારો ત્રાસ હલકો કરશે,’
14ત્યારે સ્વપ્નો દ્વારા તમે મને એવો ત્રાસ ઉપજાવો છો
અને સંદર્શનોથી મને ગભરાવો છો.
15ત્યારે મારો જીવ ગૂંગળાઈ મરવાને,
અને મારાં આ હાડકાં કરતાં મોત વધારે પસંદ છે.

16મને કંટાળો આવે છે; મારે કાયમ માટે જીવવું નથી;

મને એકલો રહેવા દો કેમ કે મારી જિંદગી વ્યર્થ છે.
17મનુષ્ય કોણ માત્ર છે કે તમે તેને મોટો કરો,
અને તમે તેના પર મન લગાડો,
18રોજ સવારે તમે તેની મુલાકાત કરો છો
અને તમે પ્રત્યેક ક્ષણે તેની કસોટી કરો છો?

19ક્યાં સુધી મારા પરથી તમે તમારી નજર દૂર કરશો નહિ?

હું મારું થૂંક ગળું એટલો સમય પણ તમે મને નહિ આપો?
20જો મેં પાપ કર્યુ હોય તો, હે મારા રખેવાળ હું તમને શું અડચણરૂપ છું?
તમે શા માટે મને મારવાના નિશાન તરીકે બેસાડી રાખ્યો છે,
તેથી હું પોતાને બોજારૂપ થઈ ગયો છું?

તમે મારા અપરાધો કેમ માફ કરતા નથી? અને મારા અન્યાય દૂર કરતા નથી?

હવે હું ધૂળમાં ભળી જઈશ;
તમે મને સવારે ખંતથી શોધશો, પણ હું હોઈશ જ નહિ.‘’
21